[இந்த இடுகையை எழுதியது நண்பர் சிவநாராயண்.]
‘அம்பேத்கர்’ படம் சேலம் மாநகரில் டிசம்பர் மாதம் 3 ஆம் தேதி திரையிடப்படுகிறது என்ற விளம்பரம் பார்த்தேன். நான் என் சக ஊழிய நண்பர்களுடன் போகலாம் என்று முடிவு செய்து அவர்களின் இசைவைப் பெற்றேன். முதலில் அனைவரும் வருகிறேன் என்று கூறினர். சரி! போகலாம் என்று முடிவு செய்து 6ஆம் தேதி போகலாம் என்று முடிவுசெய்தோம். என்ன ஓர் வியப்பு! அன்று தான் திரு அம்பேத்கார் அவர்களின் நினைவுநாள். ஆ! மகிழ்ச்சி! ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்காக தன் நாட்டு தலைவர்களிடையே போராடிய ஓர் மகானிற்கு நம்மால் முடிந்த நன்றி அவரது படத்தையாவது பார்ப்போம்.
வழக்கம்போல் நம் நண்பர்கள் சிலர் தன் முடிவை மாற்றிக்கொண்டனர். ‘வரவில்லை என்று’ ம்ம்ம் ... தவிர்க்க இயலாத சூழ்நிலை அவர்களுக்கு. பிறகு என்ன செய்ய, நான் மற்றும் திரு கதிரவன் அவர்கள் மட்டும் போவது என்று முடிவாகியது. நான் சற்று முன்னரே திரையரங்கிற்குச் சென்றேன். அங்கு, டிக்கெட் கொடுக்குமிடத்தில் ஓர் பெரியவர் அமர்ந்து இருந்தார். அவர்தான் டிக்கெட் கொடுக்கப்போகிறார் என்று அவர் அருகில் சென்றோம். நான் மற்றும் ஒரு சிலர் (மொத்தம் 5 பேர்தான்பா)
“சிறிதுநேரம் காத்து இருங்கள்” படம் போடலாமா! வேணாமான்னு சொல்றேன்” என்று அந்தப் பெரியவர் சொன்னார். எனக்குப் புரிந்துவிட்டது. அருகில் உள்ள நபர்களுக்குப் புரியவில்லை. ஒரு நபர் தனது சட்டைப்பையில் இருந்து ரூ 30 ஐ எடுத்து எனக்கு ஓர் டிக்கெட் கொடுங்கள்.
“சிறிது பொறுங்கள்! நீங்கள் 5 பேர்தான் உள்ளீர்கள். இன்னும் சில நபர்கள் வந்தால் படம் போடலாம் என்று உள்ளேன் (அவர்தான் திரையரங்க உரிமையாளர்). ஏனெனில் 5 30 = 150 ரூபாய்தான் வரும். ஒரு காட்சிக்கு ஆகும் மின்சாரசெலவே ரூ 450. சிரித்தோம்.
மேலும் அவர், இத்திரைப்படத்தை சேலம் மாநகரில் யாரும் (எந்தத் திரையரங்கும் ) எடுக்கவில்லை. நான்தான் முதலில் எடுத்தேன். [இத்திரைப்படத்தை சேலம் மாநகரில் உள்ள பெரிய திரையரங்குகள் யாரும் எடுக்கவில்லை. இரண்டே இரண்டு சிறிய திரையரங்குகள்தான் எடுத்தன. (தீண்டாமை ஒழிந்து விட்டதா?!)]
என்னால், ஒரு நாள் கூட நான்கு காட்சியைத் திரையிட முடியவில்லை. (அந்த அளவுக்கு மக்களின் ) இன்று, காலைக்காட்சி போடவில்லை. நேற்றும் மதிய காட்சி ரத்து. என்ன செய்வது யாரும் பார்க்கவில்லை. இவ்வாறு அந்த திரையரங்க உரிமையாளர் புலம்பினார்.
ஆம் மக்கள் வந்து பார்க்க இது என்ன எந்திரனா? அம்பேத்கார் படம்தானே!
சிறிதுநேரம் கழித்து, அத்திரையரங்க உரிமையாளர், “நீங்கள் தயவுசெய்து அந்த திரையரங்கத்திற்கு சென்று விடுங்கள். இங்கு என்னால் 5 பேருக்காக திரையிடமுடியாது” என்றார். கதிரவன் அப்போதுதான் வந்தார். அவரிடமும் நிலையை எடுத்துரைக்க, சரி இருவரும் அந்த இன்னொரு திரையரங்கிற்குச் செல்லலாம் என்று முடிவுசெய்து கிளம்பினோம். ஆனால், எங்களுக்கு திரையரங்கம் இருக்கும் இடம் தெரியாது. அப்பொழுது ஓர் பெரியவர் (5 பேர்களில் ஒருவர்) நானும் அங்குதான் போகிறேன். வாருங்கள் என்று கூப்பிட்டார். அவர் சைக்கிளில், நாங்கள் இருவரும் ஆளுக்கொரு பைக்கில். சைக்கிளைப் பைக் தொடர்வதா, கஷ்டமாயிற்றே என்று யோசித்தோம். அவருடைய சைக்கிளை அங்கு இருந்த நிறுத்தத்தில் விட்டுவருமாறும் எங்கள் பைக்கில் போய்விடலாம் என்றும் கூறினோம். அவரும் தயங்கியவண்ணம் ஒப்புக்கொண்டார். அவரை என் இருசக்கர வண்டியில் ஏற்றிக்கொண்டு கதிரவன் தன் வண்டியில் பின்தொடர அந்த இன்னொரு திரையரங்கத்திற்குச் சென்றோம்.
ஆஹா! இத்திரையரங்கில் பரவாயில்லை. கும்பல் இருந்தது. (எங்களையும் சேர்த்து இருபது பேர்!) 18 ரூபாய் டிக்கெட் வாங்கிக்கொண்டு, திரையரங்கிற்குள் நுழைந்தோம். அம்பேத்கர் படம் பார்த்தோம். மகிழ்ந்தோம். மனநிறைவு பெற்றோம். (படம் அன்றே கடைசி)
அதுவரை இடஒதுக்கீட்டை ஏற்காத என் மனம் அப்படத்தைப் பார்த்தவுடன் யோசிக்க வைத்தது. இட ஒதுக்கீடு தற்போது சரியாக பயன்படுத்தப்படுகிறதோ இல்லையோ! அம்மனிதனின் உணர்விற்காக நான் ஏற்றுக்கொள்ள விழைகிறேன்.
இப்படம் நம் தமிழகத்தில் தான் தாமதமாகத் திரையிடப்பட்டு இருக்கிறது. எல்லா மொழிகளிலும் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்டு இந்தியா முழுவதும் என்றோ திரையிடப்பட்டு வெற்றிபெற்ற படம். 3 தேசிய விருதுகளை வாங்கிய படம்.
ஒன்று தெளிவாக உள்ளது. நம்மக்கள் அனைவரும் இன்றளவும் அறிவு அளவில் தாழ்த்தப்பட்டு தான் இருக்கிறார்கள். எத்தனை அம்பேத்கர் வந்தாலும் உயர்த்த முடியாது.
ஓர் இனத்திற்காகப் பாடுபட்ட ஓர் தலைவனின் திரைப்படத்திற்கு ஏற்பட்ட நிலையை நினைத்தால் நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே!
